غم نه تنها بر دلم نالید و بس

عیش هم بر فرصتم خندید و بس

گر طواف کعبهٔ درد آرزوست

می توان گرد دلم گردید و بس

چون گلم زین باغ عبرت داده اند

آنقدر دامن که باید چید و بس

جاده چون طی شد حضور منزل است

رشته می باید به پا پیچید و بس

علم دانش یک قلم هیچ است و پوچ

اینقدر می بایدت فهمید و بس

صحبت دل با نفس معکوس بود

سبحه اینجا رشته گردانید و بس

دل حرم تا دیر در خون می تپید

خانه راه خانه می پرسید و بس

چون شرر در راه کس گردی نبود

شرم فرصت چشم ما پوشید و بس

بر بهار عیش می نازد غنا

بیخبرکاین گل قناعت چید و بس

بیقرارم داشت درد احتیاج

ناله ای کردم که کس نشنید و بس

منزل مقصود پرسیدم ز اشک

گفت باید یک مژه لغزید و بس

بیدل اسباب جهان چیزی نبود

زندگی خواب پریشان دید و بس